Huil

Huil is die stort van trane (of die trane in die oë) as gevolg van 'n emosionele toestand, pyn of 'n fisiese irritasie van die oog. Emosies wat tot huil kan lei, is woede, geluk of hartseer. Om te huil word gedefinieer as "'n komplekse geheime-motoriese verskynsel wat gekenmerk word deur die stort van trane van die lakrimale apparaat sonder irritasie van die menslike oog", in plaas daarvan, wat 'n verligting bied teen konjunktivitis.^[1] 'n Verwante mediese term is lakrimasie, wat ook verwys na nie-emosionele vergieting van trane.

Huil gaan gewoonlik gepaard met 'n stel ander simptome, soos stadige maar wisselvallige inaseming, af en toe gevalle van inaseming en gespierde bewing.

'n Neuronale verband tussen die lakrimale klier (traanbuis) en die areas van die menslike brein wat by emosie betrokke is, is vasgestel. Wetenskaplikes debatteer of mense die enigste diere is wat trane lewer as gevolg van emosionele toestande.^[2] Charles Darwin het in The Expression of the Emotions in Man and Animals geskryf dat die aanhouers van Indiese olifante in die Londense dieretuin aan hom genoem het dat die olifante wel trane kan stort.

Trane wat tydens emosionele huil geproduseer word, het 'n chemiese samestelling wat verskil van ander soorte trane. Dit bevat aansienlik groter hoeveelhede van die hormone prolaktien, adrenokortikotropiese hormoon, en Leu-enkefalin^[3] en die elemente kalium en mangaan.

Die vraag na die funksie of oorsprong van emosionele trane bly oop. Teorieë wissel van die eenvoudige, soos reaksie op toegepaste pyn, tot die meer komplekse, insluitend nie-verbale kommunikasie om altruïstiese hulpgedrag van ander te ontlok. Sommige het ook beweer dat huil verskeie biochemiese doeleindes kan vervul, soos die verligting van spanning en die skoonmaak van die oë.^[4] Huil word vermoedelik 'n uitlaatklep of 'n gevolg van intense emosionele sensasies, soos angs, verbasing of vreugde. Hierdie teorie kan verklaar waarom mense huil tydens vrolike gebeure, sowel as baie pynlike gebeure.^[5]

Individue is geneig om die positiewe aspekte van huil te onthou en kan 'n skakel skep tussen ander gelyktydige positiewe gebeure, soos die verligting van <a href="./Hartseer" rel="mw:WikiLink" data-linkid="undefined" data-cx="{&quot;userAdded&quot;:true,&quot;adapted&quot;:true}">hartseer</a>. Gesamentlik versterk hierdie geheue-kenmerke die idee dat huil die individu help.

In Hippokratiese en Middeleeuse medisyne, is trane geassosieer met die liggaamlike humors en is huil gesien as die suiwering van oortollige humors uit die brein. William James het aan emosies as reflekse voor rasionele denke toegeskryf en het geglo dat die fisiologiese reaksie, soos op spanning of irritasie, 'n voorvereiste is om kognitief bewus te raak van emosies soos angs of woede.

William H. Frey II, 'n biochemikus aan die Universiteit van Minnesota, het voorgestel dat mense verlig voel nadat hulle gehuil het weens die eliminasie van hormone wat verband hou met spanning, spesifiek die adrenokortikotropiese hormoon. Die verhoogde mukosale afskeiding tydens huil, kan lei tot 'n teorie dat huil 'n meganisme is wat by mense ontwikkel word om van hierdie streshormoon ontslae te raak as die vlakke te hoog word. Trane het egter 'n beperkte vermoë om chemikalieë uit te skakel, wat die waarskynlikheid van hierdie teorie verminder.

Onlangse sielkundige teorieë oor huil beklemtoon die verhouding van huil tot die ervaring van waargenome hulpeloosheid. Vanuit hierdie perspektief kan 'n onderliggende ervaring van hulpeloosheid gewoonlik verklaar waarom mense huil. 'n Persoon kan byvoorbeeld huil nadat hy verblywende nuus ontvang het, skynbaar omdat die persoon magteloos voel of nie kan beïnvloed wat gebeur nie.

Emosionele trane is ook in 'n evolusionêre konteks geplaas. Een studie stel voor dat huil, deur visie te vervaag, aggressiewe of verdedigende optrede kan verhoed en dit kan dien as 'n betroubare teken van tevredenheid, behoefte of gehegtheid.^[6] Oren Hasson, 'n evolusionêre sielkundige in die departement van dierkunde aan die Universiteit van Tel Aviv, glo dat huil kwesbaarheid en onderwerping aan 'n aanvaller toon, simpatie en hulp van omstanders oproep en dat emosionele gehegtheid gedeel word.^[7]

'n Ander teorie wat volg op evolusionêre sielkunde word gegee deur Paul D. MacLean, wat daarop dui dat die vokale deel van huil eers as 'n skeidingskreet gebruik is om ouers en kinders te herenig. Hy spekuleer dat die trane die gevolg is van 'n skakel tussen die ontwikkeling van die brein en die ontdekking van vuur. MacLean reken dan sedert vroeë mense baie van vuur afhanklik was, het hul oë gereeld refleksiewe trane geproduseer as gevolg van die rook. Namate mense ontwikkel het, het die rook moontlik 'n sterk assosiasie met die lewensverlies en derhalwe hartseer.

In 2017 het Carlo Bellieni dié gedrag geanaliseer en tot die gevolgtrekking gekom dat die meeste diere wel kan huil, maar dat slegs mense 'n sielkundige konnotasie tot huil het. Huil is 'n gedrag wat empatie veroorsaak deur die bemiddeling van die spieëlneuronetwerk en dit beïnvloed die bui deur die vrystelling van hormone wat ontlok word deur die masseringseffek wat die trane op die wange veroorsaak, of deur die verligting van die snikkende ritme. Baie etoloë sal nie saamstem nie.

Dit kan baie moeilik wees om na biologiese effekte van huil op te let, veral as baie sielkundiges van mening is dat die omgewing waarin iemand huil, die ervaring kan verander. Huilstudies in laboratoriums het egter verskeie fisieke effekte van huil getoon, soos verhoogde hartklop, sweet, en vertraagde asemhaling. Alhoewel dit blyk dat dié tipe gevolge wat 'n individu ervaar grootliks van die individu afhanklik is, blyk dit vir baie dat die kalmerende gevolge van huil, soos vertraagde asemhaling, die negatiewe gevolge oorskry, wat kan verklaar waarom mense onthou dat huil as nuttig en voordelig is.^[8]

Die mees algemene newe-effek van huil is die gevoel van 'n knop in die keel, ook bekend as 'n globus-sensasie.^[9] Alhoewel baie dinge 'n globus-sensasie kan veroorsaak, is die een wat ervaar word om te huil, 'n reaksie op die spanning wat die simpatiese senuweestelsel ervaar. As 'n dier deur een of ander vorm van gevaar bedreig word, veroorsaak die simpatiese senuweestelsel verskillende prosesse om die dier te laat veg of te vlug. Dit sluit in die staking van onnodige liggaamsfunksies, soos spysvertering en die verhoging van bloedvloei en suurstof na die nodige spiere. Wanneer 'n individu emosies soos hartseer ervaar, reageer die simpatiese senuweestelsel steeds op hierdie manier.^[10] 'n Ander funksie wat die simpatiese senuweestelsel verhoog, is asemhaling, wat die opening van die keel insluit om lugvloei te verhoog. Dit word gedoen deur die glottis uit te vergroot, waardeur meer lug kan vloei. Aangesien 'n individu hierdie simpatieke reaksie ondergaan, poog die parasimpatiese senuweestelsel uiteindelik om die reaksie ongedaan te maak deur die vermindering van hoë spanningsaktiwiteite en toenemende herstelprosesse, dit behels sluk, 'n proses wat die volledig uitgebreide glottis moet sluit om te verhoed dat voedsel in die larinks kom. Die glottis probeer egter om oop te bly terwyl individue huil. Hierdie stryd om die glottis te sluit, skep 'n gewaarwording wat voel soos 'n knop in die keel van die individu.^[11]

Ander algemene newe-effekte van huil is bewende lippe, 'n loopneus en 'n onstabiele, krakende stem.

Volgens die Duitse Vereniging vir Oftalmologie, wat verskillende wetenskaplike studies oor huilverslae versamel het, huil die gemiddelde vrou tussen 30 en 64 keer per jaar en die gemiddelde man huil tussen 6 en 17 keer per jaar.^[12]

Mans is geneig om tussen twee tot vier minute te huil en vroue huil ongeveer ses minute. Huil word in 65% van die gevalle snikkend by vroue, vergeleke met net 6% vir mans. Tot adolessensie is daar egter geen verskil tussen die geslagte gevind nie.^[12]

Die gaping tussen hoe gereeld mans en vroue huil, is groter in ryker, meer demokratiese en vroulike lande.^[13]

Alhoewel huil 'n baba se kommunikasiemetode is, is dit nie beperk tot 'n eentonige geluid nie. Daar is drie verskillende soorte gehuil by babas. Die eerste van hierdie drie is 'n basiese huil, wat 'n sistematiese uitroep is met 'n patroon van huil en stilte. Die basiese kreet begin met 'n huil saam met 'n korter stilte, wat gevolg word deur 'n kort fluitjie met 'n hoë toonhoogte. Dan is daar 'n kort stilte gevolg deur 'n ander huil. Honger is 'n belangrikste stimulant van die basiese huil. 'n Woede-huil is baie soos die basiese huil; in hierdie kreet word meer oortollige lug egter deur die stembande gedwing, wat dit 'n harder, meer abrupte huil maak. Hierdie tipe huil word gekenmerk deur dieselfde temporale volgorde as die basiese patroon, maar word onderskei deur verskille in die lengte van die verskillende fasekomponente. Die derde huil is die pynkreet wat, anders as die ander twee, nie 'n voorlopige gekerm het nie. Die pynkreet is 'n harde huil, gevolg deur 'n periode van asemhaling. ^{[verwysing benodig]} Die meeste volwassenes kan bepaal of uitroepe op 'n baba se woede of pyn dui.^[14] Die meeste ouers het ook 'n beter vermoë om die huil van hul eie baba te onderskei as dié van 'n ander kind. In 'n studie in 2009 is bevind dat babas hul kontoer van hul ouers naboots. Franse babas huil op 'n stygende noot, terwyl Duitse babas 'n valse melodie verkies.^[15] Carlo Bellieni het 'n korrelasie gevind tussen die kenmerke van die huil van babas en hul pynvlakke, hoewel hy geen direkte korrelasie tussen die oorsaak van die huil en die eienskappe daarvan gevind het nie.^[16]

T. Berry Brazelton het voorgestel dat oorstimulering 'n bydraende faktor kan wees tot die huil van babas en dat periodes van aktiewe huil die doel kan wees om oorstimulering uit te voer en die senuweestelsel van die baba te help om homeostase te herwin.^[17][18]

Sheila Kitzinger het 'n verband gevind tussen die moeder se voorgeboortelike spanningsvlak en 'n latere hoeveelheid huil deur die baba. Sy het ook 'n verband gevind tussen geboortetrauma en huil. Moeders wat verloskundige ingrypings ondervind het of wat tydens geboorte magteloos gevoel het, het babas gehad wat meer gehuil het as ander babas. Eerder as om die een na die ander hulpmiddel te probeer om die huil te stop, het sy voorgestel dat moeders hul babas vashou en toelaat dat die huil verloop.^[19] Ander studies het die bevindinge van Kitzinger ondersteun. Babas wat geboortekomplikasies ervaar het, het op drie maande ouderdom makliker wakker geword en snags gehuil.^[20][21]

Op grond van hierdie verskillende bevindings, het Aletha Solter 'n algemene emosionele vrylatingsteorie van babas se gehuil voorgestel. As babas sonder enige ooglopende rede huil, nadat alle ander oorsake (soos honger of pyn) uitgesluit is, stel sy voor dat die huil 'n gunstige meganisme vir stresvrystelling kan beteken. Sy beveel die "huil-in-arms" -benadering aan as 'n manier om hierdie babas te troos.^[22][23][24] 'n Ander manier om die baba te vertroos en te kalmeer, is om die vertroudheid en geselligheid van moederskoot na te boots. Dr. Robert Hamilton het 'n tegniek vir ouers ontwikkel waarbinne 'n baba kan kalmeer en binne 5 sekondes ophou huil.^[25]

Daar is al vele pogings aangewend om tussen die twee verskillende soorte huil te onderskei: positief en negatief. Verskillende perspektiewe is in drie dimensies verdeel om die emosies wat gevoel word te ondersoek en ook om die kontras tussen die twee soorte te begryp.

Ruimtelike perspektief verduidelik 'n hartseer huil as hulle uitreik na daar te wees, soos tuis of by 'n persoon wat dalk net dood is. In teenstelling hiermee erken vreugdevolle gehuil dat hy hier is. Dit beklemtoon die intense bewustheid van 'n mens se ligging, soos by 'n familielid se troue.

Tydelike perspektief verklaar huil effens anders. In tydelike perspektief, is droewige huil te wyte aan die verwyte van die verlede of vrees vir die toekoms. Hierdie soort huil is kan wees as gevolg van die verlies van 'n persoon of om spyt te wees dat die individu nie meer tyd saam met daardie persoon spandeer het nie, of om senuweeagtig te wees oor 'n komende gebeurtenis. Huil as gevolg van geluk sou dan reageer op 'n oomblik asof dit ewig is; die persoon is gevries in 'n salige, verenigde teenwoordigheid.

Die laaste dimensie staan bekend as die publiek-private perspektief. Dit beskryf die twee soorte huil as maniere om besonderhede oor die self, wat privaat of 'n mens se openbare identiteit bekend is, te impliseer. Byvoorbeeld, huil weens 'n verlies is 'n boodskap aan die buitewêreld wat smeek om hulp met die hantering van innerlike lyding. Of soos Arthur Schopenhauer voorgestel het, bedroefde huil is 'n metode van selfbejammering of selfrespek, 'n manier waarop 'n mens jou kan troos. Vreugdevolle huil is daarenteen die erkenning van skoonheid, glorie of wonderlikheid.

Die Shia Ithna Ashari (Moslems wat glo in twaalf Imams ná Muhammad) beskou huil as 'n belangrike verantwoordelikheid teenoor hul martelaarsleiers. Hulle glo dat 'n ware liefhebber van Imam Hussain die swaarkry en onderdrukking van Imam Hussain kan ervaar; sy gevoelens is so geweldig dat hy in trane uitbars en huil. Om te huil oor Imam Husain is die teken of uitdrukking van ware liefde. Die Imams van Shias het veral oor Imam Husaain gehuil en hulle ingelig oor die beloning vir hierdie daad. Hulle ondersteun hul siening deur 'n tradisie (gesegde) van Muhammad wat gesê het: (Op die Oordeelsdag sou 'n groep gesien word in die voortreflikste en eerbaarste state. Hulle sal gevra word of hulle van die engele of die profete is. In antwoord daarop sou hulle sê: "Ons is nie engele of profete nie, maar van die behoeftiges uit die ummah van Mohammed." Daar word aan hulle gevra: "Hoe het u dan hierdie verhewe en eerbare status bereik?" Hulle sou antwoord: "Ons het nie baie goeie dade verrig nie en ons het ook nie deurgaans in 'n toestand van vas of al die aande in 'n staat van aanbidding nie verkeer nie, maar ons het gereeld gebid en elke keer as ons die melding van Mohammed hoor, sal trane oor ons wange rol. ' (Mustadrak al-Wasail, vol 10, bl. 318)

In die Ortodokse en Katolieke Christendom word trane beskou as 'n teken van opregte berou en in baie gevalle 'n wenslike ding. Daar word gedink dat trane van ware teenstelling sakramenteel is, wat behulpsaam is om sondes te vergewe, deurdat hulle die doop van die boetes onthou.^[26][27]

Daar is drie tipes trane: basale trane, refleksiewe trane en psigiese trane. Basale trane word geproduseer teen 'n tempo van ongeveer 1 tot 2 mikroliter per minuut en word gevorm om die oë vogtig te hou en om van irritasies ontslae te raak. Refleksiewe trane is trane wat geproduseer word in reaksie tot irritasies in die oë, soos wanneer 'n individu uie sny. Psigiese trane word geproduseer by die lakrimale sisteem en is ook die trane wat gestort word tydens 'n emosionele toestand.

• Corless, Damian (8 August 2008). "Boys Don't Cry?". Irish Independent.: examines the taboo that still surrounds public crying.
• Flintoff, John-Paul (30 August 2003). "Why We Cry". The Age. Melbourne.
• Frey, William H.; Langseth, Muriel (1985). Crying: The Mystery of Tears. Minneapolis: Winston Press. ISBN 0-86683-829-5.
• Lutz, Tom (1999). Crying: The Natural and Cultural History of Tears. New York: W.W. Norton. ISBN 0-393-04756-3.
• Walter (Desember 2006). "Why Do We Cry?". {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)

• Stepp, Gina (14 Januarie 2009). "It's No Party, But I'll Cry if I Want To". Vision Media. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Februarie 2009. Besoek op 15 Januarie 2009.