Leishu

Leishu (Chinees: 類書, "kategorieboeke") is ’n genre verwysingsboeke wat histories in China en omliggende lande saamgestel is. Die term word gewoonlik as "ensiklopedie" vertaal, hoewel dit grootliks verskil van die moderne betekenis van ’n ensiklopedie.^[1]

Die leishu bestaan soms uit lang aanhalings uit ander werke,^[2] en bevat dikwels kopieë van volledige werke, nie net uittreksels nie.^[3] Die werke word geklassifiseer volgens ’n stelselmatige stel kategorieë, wat weer in subkategorieë verdeel word.^[2] Leishu kan beskou word as bloemlesings, maar hulle is ensiklopedies in die sin dat hulle die hele omvang van kennis met die tyd van samestelling dek.^[2]

Sowat 600 leishu is saamgestel van die vroeë 3de eeu tot met die 18de eeu, waarvan 200 bewaar gebly het.^[4] Die grootste een was die Yongle Dadian van 1408 wat 370 miljoen Chinese karakters bevat het.^[3] Die grootste een wat ooit gedruk is, is die Gujin Tushu Jicheng, met 100 miljoen karakters op 852 408 bladsye.^[5]

• Lehner, Georg (2011). China in European Encyclopaedias, 1700–1850. BRILL. ISBN 90-04-20150-5. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
• Wilkinson, Endymion (2000). Chinese History: A Manual. Harvard University Asia Center. ISBN 978-0-674-00249-4. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
• Zurndorfer, Harriet T. (2013). "Fifteen hundred years of the Chinese encyclopaedia". Encyclopaedism from Antiquity to the Renaissance. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-47089-7. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)

• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia