National Union of South African Students

Die National Union of South African Students (NUSAS) (Afrikaansː Nasionale Unie van Suid-Afrikaanse Studente) was 'n belangrike drukgroep vir liberalisme en later radikalisme in die Suid-Afrikaanse studente-anti-apartheidspolitiek. Die organisasie se leuses het nie-rassigheid en nie-seksisme ingesluit.

Vroeë geskiedenis

NUSAS is in 1924 gestig onder leiding van Leo Marquard tydens 'n konferensie in Grey-kollege deur lede van die Studenteraad (SR) van Suid-Afrikaanse universiteite. Die organisasie bestaan meestal uit studente van Engelstalige Suid-Afrikaanse universiteite. Afrikaanssprekende leiers stap uit tussen 1933 en 1936. In 1945 word die studente van die "native college" in Fort Hare toegelaat as lede wat die verbintenis tot nie-rassigheid na 'n tydperk van besluitloosheid bevestig.

Die vroeëre presidente van die organisasie sluit in Phillip Tobias wat in 1948 verkies is, wat die eerste anti-apartheidsveldtog van die organisasie gelei het. Die poging is aangewend om die rasseskeiding van Suid-Afrikaanse universiteite teen te staan. Ian Robertson, president in 1966, het senator Robert F. Kennedy genooi om Suid-Afrikaanse studente toe te spreek.^[1] Ander presidente was onder andere: John Didcott, Neville Rubin, Adrian Leftwich, Jonty Driver, Margaret H. Marshall, John Daniel, Paul Pretorius, Charles Nupen, Neville Curtis, Andrew Boraine en Auret van Heerden. Verskeie leiers van die organisasie is in hegtenis geneem, in die tronk aangehou, gedeporteer of ingeperk.

Alhoewel die organisasie vir nie-gewelddadigheid gestaan het in sy opposisie teen Apartheid, was sommige voormalige senior lede verbonde aan die eerste gewelddadige weerstandsgroep teen apartheid, die African Resistance Movement.

Ten spyte van sy liberale weerstand teen ras-afsonderlike organisasies in die 1960's, het sy lede, en veral sy leierskap, die wegbreek in 1969 ondersteun van swart studenteleiers, onder leiding van Steve Biko en andere, om die Suid-Afrikaanse Studente-organisasie (SASO) te vorm, 'n groepering ten gunste van die swartbewussynsbeweging.

Wending na die radikale anti-apartheidspolitiek

Die SASO-wegbreek het 'n herbesinning van NUSAS se politieke ideologie en sy rol in die stryd teen apartheid aangewakker. In die vroeë 1970's het NUSAS toenemend beïnvloed geraak deur Westerse Marxistiese idees.^[2]^[3] Die organisasie het gefokus op die organisering van werkers deur middel van sy program studente lone-kommissie met 'n aanvanklike mandaat om 'n "ondersoek na die lone en werksomstandighede van ongeskoolde swart universiteitspersoneel" uit te voer en later te begin om werkers in vakbonde te organiseer.^[4] Hierdie werk word aangevoer, het die opkoms van swart vakbondwese in Suid-Afrika aangewakker wat in die 1980's, wat 'n belangrike rol gespeel het in opposisie teen apartheid.^[5]

Gedurende hierdie tyd het baie studente aan sogenaamde 'wit' universiteite die organisasie ondersteun weens die anti-apartheidsveldtogte. Die meeste Engelstalige universiteite (Universiteit van die Witwatersrand, Universiteit van Kaapstad (UK), Rhodes Universiteit en Universiteit van Natal) was steeds verbonde aan NUSAS, wat teen die middel 1970's die sterkste blanke weerstand teen apartheid verteenwoordig het.

NUSAS het die African National Congress (ANC) gesteun in hul veldtog teen onderdrukking, en die Vryheidsmanifes aangeneem en sy lede betrek by nie-rassige politieke projekte in die sfeer van onderwys, die kunste en vakbondwese. Dit het Apartheid op straat gekonfronteer en in beide die plaaslike en internasionale media, wat die Nasionale Party-regering woedend gemaak het, weens die stygende studente-opstand op verskeie terreine wat sedert die middel van die 1970's toegeneem het.

Teen die vroeë negentigerjare het Suid-Afrikaanse studente die behoefte gesien om hul pogings te konsolideer om Suid-Afrika finaal van rassistiese beheer ontslae te raak en om weer op onderwyskwessies te konsentreer. NUSAS is in 1991 saamgevoeg met swart beheerde studentebewegings tot 'n enkele nie-rassige progressiewe studente-organisasie, die South African Student Congress (SASCO).

Op 2 Julie 1991 ontbind NUSAS tydens die afsluiting van sy 67ste kongres.^[6]

Verwysings

↑ "Archived copy". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 September 2005. Besoek op 14 April 2020.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
↑ http://www.sahistory.org.za/sites/default/files/moment_of_western_marxism_in_sa.pdf
↑ Moss, Glenn (2014). "Chapter 2: Radical Challenges to Liberal Politics". The New Radicals: A Generational Memoir of the 1970s. Jacana. pp. 31–50. ISBN 1431409715. Besoek op 21 Augustus 2006.
↑ Leander (3 Februarie 2014). "Wages Commission". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.
↑ sahoboss (20 Maart 2011). "NUSAS Wages Commission Timeline 1971-1973". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.
↑ Anonymous (30 Maart 2011). "National Union of South African Students (NUSAS)". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.

Eksterne Skakels

Geskiedenis - [1]
Inperkings [2]
Onderhoud met Glenn Moss, LRC Oral History Project: 6 Augustus 2008

[1] "Archived copy". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 September 2005. Besoek op 14 April 2020.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)

[2] ttp://www.sahistory.org.za/sites/default/files/moment_of_western_marxism_in_sa.pdf

[3] Moss, Glenn (2014). "Chapter 2: Radical Challenges to Liberal Politics". The New Radicals: A Generational Memoir of the 1970s. Jacana. pp. 31–50. ISBN 1431409715. Besoek op 21 Augustus 2006.

[4] Leander (3 Februarie 2014). "Wages Commission". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.

[5] sahoboss (20 Maart 2011). "NUSAS Wages Commission Timeline 1971-1973". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.

[6] Anonymous (30 Maart 2011). "National Union of South African Students (NUSAS)". sahistory.org.za. Besoek op 29 April 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]