Palazzo Vecchio

Die Palazzo Vecchio (Italiaanse uitspraak: paˈlattso ˈvɛkkjo, "Ou Paleis") is die stadsaal van Florence, Italië. Dit kyk uit op die Piazza della Signoria (wat 'n kopie bevat van Michelangelo se Dawid-standbeeld) en die galery in die aangrensende Loggia dei Lanzi.

Dit is oorspronklik die Palazzo della Signoria genoem, na die Signoria van Florence (die regerende liggaam van die Republiek van Florence). Die gebou was ook bekend onder verskeie ander name: Palazzo del Popolo, Palazzo dei Priori, en Palazzo Ducale, ooreenkomstig die wisselende gebruike van die paleis deur die eeue. Die gebou het sy teenswoordige naam verkry toe die Medici-hertog se woonplek oor die Arno Rivier na die Palazzo Pitti verskuif is.

In 1299 het die inwoners van Florence besluit om 'n paleis te bou wat die stad se belangrikheid sou uitlig en waardigheid daaraan sou verleen. Die gebou moes ook veilig en verdedigbaar vir die landdroste wees tydens onstuimige tye.^[1] Arnolfo di Cambio, die argitek van die Santa Maria del Fiore, ook bekend as die Duomo, en die Basilica di Santa Croce di Firenze het met bouwerk begin op die ruïnes van Palazzo dei Fanti en die Palazzo dell'Esecutore di Giustizia, wat eens in besit was van die Uberti-familie. Giovanni Villani (1276-1348) het in sy Nuova Cronica geskryf dat die Uberti "rebelle van Florence en die Ghibelline-groepering was", en verklaar dat die palazzo gebou is om te verseker dat die Uberti-familiehuise nooit weer op dieselfde plek gebou sal word nie. ^[1]

Die gebou is gemaak van soliede groot blokke met gesonke skakels en 'n ru steenoppervlak, met twee rye Gotiese vensters, elk met 'n trefoilboog. In die 15de eeu het Michelozzo Michelozzi dekoratiewe reliëfs van die kruis en die Florentynse lelie tussen die trefoils gevoeg. Die gebou is bekroon met getande hoekvestings wat uitstaan en ondersteun word deur klein boë en ondersteunende dele. Onder die boë is 'n reeks van nege geverfde wapens van die Florentynse republiek. Sommige van hierdie boë kan gebruik word as skietgate (spiombati) ten einde verhitte vloeistowwe of rotse op indringers te laat neerstort.

Die soliede, massiewe gebou is versterk deur die eenvoudige toring met sy klok. Giovanni Villani het geskryf dat Arnolfo di Cambio die antieke toring van die Foraboschi-gesin (die toring synde destyds bekend as "La Vacca" of "Die Koei") in die vooraansig van die nuwe toring geïnkorporeer het as die toring se substruktuur; ^[1] en daarom is die reghoekige toring (hoogte 94 m) nie direk in die gebou gesentreer nie. Hierdie toring bevat twee klein selle wat op verskillende tye vir die ouere Cosimo de 'Medici (1435) en Girolamo Savonarola (1498) as gevangenes gehuisves het. Die toring is vernoem na die ontwerper Torre d'Arnolfo. Die toring se groot eenhandige klok is oorspronklik in 1353 gebou deur die Florentyn Nicolò Bernardo, maar is in 1667 vervang met 'n replika wat deur Georg Lederle van die Duitse stad Augsburg gemaak is (Italianers verwys na hom as Giorgio Lederle van Augusta) en geïnstalleer is deur Vincenzo Viviani.

Hertog Cosimo I de 'Medici (later groot hertog) het in Mei 1540 sy amptelike setel van die Medici-palazzo in via Larga na die Palazzo della Signoria verskuif, wat 'n bevestiging van die Medici se mag en oorheersing in Florence was.^[2] Toe Cosimo later na Palazzo Pitti geskuif het, het hy sy voormalige paleis amptelik hernoem na die Palazzo Vecchio, die 'Ou Paleis', hoewel die aangrensende stadsplein, die Piazza della Signoria, steeds die oorspronklike naam dra. Cosimo het Giorgio Vasari opdrag gegee om 'n korridor bo die grond; bekend as die Vasari-korridor, wat van die Palazzo Vecchio deur die Uffizi oor die Ponte Vecchio tot die Palazzo Pitti loop; te bou. Cosimo I het ook die setel van die regering na die Uffizi verskuif.

Die paleis het 'n nuwe belangrikheid verkry as die setel van die verenigde Italië se voorlopige regering van 1865–71; op 'n tydstip toe Florence die tydelike hoofstad van die koninkryk van Italië geword het. Alhoewel die meeste van die Palazzo Vecchio nou 'n museum is, bly dit steeds die simbool en sentrum van die plaaslike regering; sedert 1872 huisves dit die kantoor van die burgemeester van Florence, en is dit die setel van die stadsraad. Die toring het tans drie klokke; die oudste is in die 13de eeu gegiet.

Bokant die voordeur is 'n opvallende ornamentele marmer voorpaneel wat uit 1528 dateer. In die middel, omring deur twee vergulde leeus, is die Monogram van Christus bo die teks (in Latyn): "Rex Regum et Dominus Dominantium" (vertaling: "Koning van Konings en Heer van Here". Hierdie teks dateer uit 1851 en is nie 'n vervanging van 'n vroeëre teks deur Savonarola ^[3] soos in die gidsboeke genoem nie. Tussen 1529 en 1851 is hulle agter 'n groot skild met die groot-hertoglike wapen versteek.

Michelangelo se Dawid het ook vanaf die voltooiing daarvan in 1504 tot 1873 by die ingang gestaan, toe dit egter na die Accademia Galery verskuif is. 'n Replika wat in 1910 opgerig is, staan nou op sy plek, met aan die kante daarvan Baccio Bandinelli se Hercules en Cacus.

Die eerste binnehof is in 1453 deur Michelozzo ontwerp. In die halfmaanvormige dele (lunette), hoog rondom die binnehof geleë, is kruine van die kerk- en stadsgildes. Die malagiet fontein in die middel is deur Battista del Tadda. Die Putto met dolfyn bo-op die wasbak is 'n kopie van die oorspronklike weergawe van Andrea del Verrocchio (1476), wat nou op die tweede verdieping van die paleis te sien is. Hierdie klein standbeeld is oorspronklik in die tuin van die Villa Medici te Careggi geplaas. Die water wat deur die neus van die dolfyn vloei word vanaf die Boboli-tuine daarheen vervoer by wyse van pypleiding.

In die nis voor die fontein staan Simson en die Filistyn deur Pierino da Vinci.

Die fresko's teen die mure is vedute van die stede van die Oostenrykse Habsburg monargie, wat in 1565 deur Giorgio Vasari vir die huweliksviering van Francesco I de 'Medici, groothertog van Toskane en die oudste seun van Cosimo I de' Medici aan aartshertogin Johanna van Oostenryk, die suster van Maximilian II, Heilige Romeinse keiser, ontwerp is. Tussen die afgebeelde stede tel Graz, Innsbruck, Linz, Wene, Bratislava (Poszony), Hall in Tirol, Freiburg im Breisgau en Konstanz. Sommige is egter met verloop van tyd beskadig. ^[4]

Die harmonieuse, eweredige kolomme, tegelyk glad en onaangeraak, was terselfdertyd ryklik versier met vergulde stukke. Die loopvellings is met groteske dekorasies ingerig.

Die tweede binnehof, ook genoem Die Doeane, bevat die massiewe pilare wat in 1494 deur Cronaca gebou is om die groot "Salone dei Cinquecento" op die tweede verdieping te onderhou.

Die derde binnehof is hoofsaaklik gebruik vir kantore van die stad. Tussen die eerste en tweede binnehof lei die massiewe en monumentale trappe deur Vasari na die"Salone dei Cinquecento".

Die Salone dei Cinquecento ('Saal van die Vyfhonderd') is die mees imposante kamer, met 'n lengte van 52 meter (170 voet) en breedte van 23 meter (75 voet). Dit is in 1494 deur Simone del Pollaiolo in opdrag van Savonarola gebou, wat die Medici na hul ballingskap as geestelike leier van die Republiek vervang het. Savonarola wou dit gebruik as setel van die Groot Raad (Consiglio Maggiore), bestaande uit 500 lede.

Later is die saal deur Giorgio Vasari vergroot sodat groothertog Cosimo I sy hof in hierdie kamer kon hou. Tydens hierdie transformasie het beroemde (maar onafgehandelde) werke verlore gegaan, waaronder die Slag van Cascina deur Michelangelo,^[5] en Die Slag van Anghiari deur Leonardo da Vinci. Leonardo is in 1503 opdrag gegee om een lang muur te skilder met 'n gevegstoneel ter viering van 'n beroemde Florentynse oorwinning. Hy het altyd nuwe metodes en materiale uitprobeer, en besluit om was met die verfpigmente te meng. Da Vinci het reeds 'n deel van die muur geskilder, maar dit het nie vinnig genoeg droog geword nie, waarna hy vuurpanne met warm kole ingebring het in 'n poging om die proses te probeer verhaas. Terwyl toeskouers in afgryse toegekyk het, het die was in die fresko as gevolg van die intense hitte gesmelt en die kleure teen die mure afgeloop en uiteindelik op die vloer saamgepoel. Daar bestaan 'n legende waarvolgens Giorgio Vasari, wat die werk van Da Vinci wou bewaar, 'n vals muur bo-op Die Slag van Anghiari laat bou het voordat hy sy fresko geskilder het. Pogings om Da Vinci se oorspronklike werk agter die Vasari-fresko te vind het tot dusver niks opgelewer nie.

Michelangelo het nooit verder gegaan as die voorbereidende tekeninge vir die fresko op die oorkantste muur nie. Pous Julius II het hom na Rome ontbied om die Sixtynse kapel te skilder. Die sketse van die groot meester is vernietig deur gretige jong kunstenaars wat dit bestudeer het en stukkies weggeneem het. Die oorblywende dekorasies in hierdie saal is tussen 1555 en 1572 deur Giorgio Vasari en sy helpers geskep, waaronder Livio Agresti uit Forlì. Dit merk die hoogtepunt van mannerisme, en gevolglik is diè besondere saal die hoof vertoonstuk van die paleis.

• 
  Die Slag van Cascina deur Michelangelo, verlore fresko, Westelike muur
• 
  Peter Paul Rubens se kopie van Da Vinci se Die Slag van Anghiari
• 
  Moontlike kopie van die oorspronklike Da Vinci verlore fresko, Oostelike Muur

Teen die mure is groot en uitgestrekte fresko's wat gevegte en militêre oorwinnings van Florence oor Pisa en Sienna uitbeeld:

• Die besetting van Sienna
• Die verowering van Porto Ercole
• Die Oorwinning van Cosimo I by Marciano in Val di Chiana
• Nederlaag van die Pisane by die toring van San Vincenzo
• Maximilian van Oostenryk poog om Leghorn te verower
• Pisa aangeval deur die Florentynse troepe

Die plafon bestaan uit 39 panele wat deur Vasari en sy assistente gebou en geskilder is, wat Belangrike Episodes uit die lewe van Cosimo I, die kwartiere van die stad en die stad self verteenwoordig. In die middel is die apoteosis: Toneel van sy Verheerliking as Groot Hertog van Florence en Toskane.

Aan die noordekant van die saal, verlig deur enorme vensters, is die verhoog genaamd Udienza, wat deur Bartolommeo Bandinelli vir Cosimo I gebou is as plek om burgers en ambassadeurs te ontvang. Daarbo is fresko's van historiese gebeure; ondermeer dié van Boniface VIII wat die ambassadeurs van buitelandse state ontvang en, toe hy waarneem dat hulle almal Florentyne is, na bewering gesê het: "Julle Florentyne is die kwintessens."

In die nisse is beeldhouwerke van Bandinelli: in die middel die standbeeld van die sittende 'Leo X' (bygestaan deur sy student Vincenzo de'Rossi)), en aan die regterkant 'n standbeeld van Karel V wat deur Clement VII gekroon word. Die ses standbeelde langs die mure af wat die Arbeid van Hercules voorstel is deur de 'Rossi.

In die sentrale nis aan die suide van die saal is die bekende marmerbeeld groep Genio della Vittoria (1533–1534) deur Michelangelo wat oorspronklik bedoel is vir die graf van Pous Julius II. Die standbeeld is deur Vasari in hierdie saal geplaas. In 1868 is dit na die Bargello verskuif, maar in 1921 deur amptenare terugbesorg.

Aan die einde van die saal is 'n klein sykamer sonder vensters. Die studiolo was 'n klein geheime studie wat Vasari ontwerp het in 'n manneristiese styl (1570-1575). Die mure en die kluis is gevul met skilderye, pleisterwerk en beeldhouwerke. Die meeste skilderye is deur die Skool van Vasari, en verteenwoordig die vier elemente: vuur, water, aarde en lug. Die portret van Cosimo I en sy vrou Eleonora van Toledo is deur Bronzino geskilder. Die delikate bronsbeelde is gemaak deur Giambologna en Bartolomeo Ammanati. Francesco het deur 'n loergat sy ministers en offisiere tydens vergaderings in die Salone dei Cinquecento dopgehou. Dit is binne dekades van die konstruksie daarvan uitmekaar gehaal en eers in die 20ste eeu weer aanmekaar gesit.

Die ander kamers op die eerste verdieping is die Quartieri monumentali. Hierdie kamers, die woning van godsdienstige leiers en die kwartiere van Leo X word deur die burgemeester as kantore en onthaalkamers gebruik. Dit is nie toeganklik vir die publiek nie.

'n Trappie ontwerp deur Vasari lei na die tweede verdieping. Hierdie verdieping bevat o.a. die woonstelle van die godsdienstige leiers en Eleonora van Toledo.

Hierdie woonstelle (Sala degli Elementi) bestaan uit vyf kamers (soos die kamer van Ceres) en twee loggias. Die opdrag om die kamers te bou is oorspronklik deur Cosimo I aan Giovanni Battista del Tasso gegee. By sy dood is die versierings egter deur Vasari en sy helpers voortgesit, wat vir die eerste keer vir die Medici's gewerk het. Hierdie kamers was die privaatkwartiere van Cosimo I.

Die mure in die kamer van die elemente is gevul met allegoriese fresko's, die Allegorieë van Water, Vuur en Aarde, en op die plafon allegorieë wat Saturnus verteenwoordig. Die oorspronklike standbeeld deur Verrocchio getiteld Seun met 'n Vis is in een van die kleiner vertoonlokale uitgestal (die kopie staan op die fontein in die eerste binnehof).

Dit is benoem vir die fresko op die plafon. Dit bied 'n wonderlike uitsig oor Florence. Die Piazzale Michelangelo en Fort Belvedere is suid-oos daarvandaan geleë. Die oorblyfsels van die Kerk van San Piero Scheraggio is ook daarvandaan af sigbaar.

Hierdie kamer (die Sala di Ercole) kry sy naam van die onderwerp van die skilderye op die plafon. Ook die tapisserieë vertoon verhale van Hercules. Die kamer bevat die Madonna en Kind en 'n ebbehout-kabinet met 'n stipo wat ingelê is met halfedelgesteentes.

Cosimo de oude het 'n versameling leeus in 'n toegewyde leeuhuis in die paleis aangehou. Hy het hulle gereeld op groot feeste teen ander diere laat veg of aangery vir die besoek van pouse of hoogwaardigheidsbekleërs. ^[6]

Die kamer is vernoem na die fresko op die plafon. Teen die mure is Florentynse tapisserieë gemaak van tekenprente deur Stradanus (16de eeu).

Die Triomf van Cybele en die Vier Seisoene is op die plafon aangebring. Teen die mure is kaste van skilpaddop en brons. Die vloer is in 1556 gemaak. Van die venster af kan mens die derde binnehof waarneem.

Die kamer kry sy naam van die motief op die plafon deur Doceno, 'n leerling van Vasari. Teen die mure is Florentynse tapisserieë met jagtonele, uit strokiesprente van Stradanus.

Toe Cosimo in 1540 die regeringsetel hierheen verhuis het is hierdie kamers opgeknap en ryklik versier om as die woonkwartiere van Eleonora te dien.

Hierdie kamer het as die bedkamer van Eleonora gedien en is as gevolg van die kleur van die mure die Groen Kamer genoem. Die versierings aan die plafon is deur Ridolfo del Ghirlandaio. 'n Klein deur in die kamer dui die begin van die Vasari-korridor aan, te wete die korridor na die Palazzo Pitti wat deur Vasari vir Cosimo I gebou is.

Die klein, ryklik versierde kapel aangrensend aan die Sala Verde is in fresko's geverf deur die manneristiese kunstenaar Angelo Bronzino, en bevat 'n paar van sy meesterstukke, waaronder die Kruising van die Rooi See. Dit is deur Tasso gebou om Eleonora se privaat kapel te wees.

Dit is vernoem na die plafonversiering. Dit bevat die Portrette van Medici Prinse deur Justus Sustermans, asook standbeelde deur 'n Florentynse kunsskool en 'n tapisserie deur Fevère.

Op die plafon is die Kroning van Ester wat deur deur Stradanus versier is, met 'n inskripsie ter ere van Eleonora di Toledo. Die kamer beskik oor 'n lavabo en twee tapisserieë deur Van Assel wat Lente en herfs voorstel.

Die kamer sien soos volg daaruit: op die plafon is Penelope at the loom aangebring, in die fries, episodes uit die Odussee. Op die mure: Madonna en Kind en Madonna en Kind met die heilige Johannes deur Botticelli.

Hierdie kamer is gewy aan Deegde, soos verpersoonlik deur Gualdrada. Die plafonskildery van Gualdrado is deur die Vlaamse skilder Stradanus (sy Italiaanse naam). Teen die muur is 'n kas met Florentynse mosaïekontwerpe.

Hierdie kamers is gebruik deur die priori wat die gildes van Florence verteenwoordig het.

Die Oudiënsiesaal in die Saal van Geregtigheid het vroeër die vergaderings van die godsdienstige leiers gehou. Dit bevat die oudste versierings in die paleis. Die plafon, gelamineer met suiwer goud, is deur Giuliano da Maiano (1470–1476). Op die portaal na die Kapel van die Signoria is 'n inskripsie ter ere van Christus (1529). Die ingang na die Saal van Lelies bevat marmerwerk wat deur die broers Giuliano en Benedetto da Maiano gemaak is. Die ingelegde houtwerk (intarsia) op die deure is deur Del Francione gekerf, en beeld portrette van Dante en Petrarch uit. Die groot fresko's teen die mure met die Verhale van Furius Camillus deur Francesco de 'Rossi (Il Salviati) is in die middel van die 16de eeu gemaak. Aangesien Salviati sy skoolopleiding by wyse van die vriendekring van Raphael in Rome ontvang het, is hierdie fresko's gebaseer op Romeinse modelle en nie tipies van die Florentynse kuns nie. Marcus Furius Camillus was 'n Romeinse generaal wat in die geskrifte van Plutarch genoem word.

'n Klein deurgang lei na die aangrensende klein kapel wat opgedra is aan Bernard van Clairvaux (Sint Bernard), met 'n relikwie van die heilige. Hier het die predikante gewoonlik ter uitvoering van hul pligte hulp verleen. In die kapel het Girolamo Savonarola sy laaste gebede opgesê voordat hy aan die Piazza della Signoria gehang is en sy liggaam aan die brand gesteek is. Die fresko's teen die mure en plafon, op 'n agtergrond wat goue mosaïek naboots, is deur Ridolfo Ghirlandaio. Van besondere belang is Die Heilige Drie-eenheid op die plafon en Die aankondiging teen die muur na die altaar. Op die altaar was 'n skildery deur Mariano Graziadei da Pescia, 'n leerling van Ridolfo Ghirlandaio, wat die Heilige Gesin voorstel. Dit word nou in die gang van die Uffizi-galery uitgestal. In die plek daarvan is 'n goeie skildery van Sint Bernard deur 'n onbekende kunstenaar.

Die plafon van die Saal van die Lelies, soos hierdie kamer gewoonlik genoem word, en wat versier is met fleur-de-lys , en die Standbeeld van die heilige Johannes die Doper en Putti is almal deur Benedetto da Maiano en sy broer Giuliano. Die goue fleur-de-lys-versierings op die blou agtergrond aan die plafon en drie mure verwys na die (kortstondige) goeie verhoudinge tussen Florence en die Franse koningshuis.

Op die muur is fresko's van Domenico Ghirlandaio wat in 1482 geskilder is. Die apoteosis van Sint Zenobius, die eerste beskermheilige van Florence, is met 'n perspektiewe illusie van die agtergrond geskilder. Op hierdie agtergrond kan 'n mens die katedraal sien, met die oorspronklike vooraansig en die kloktoring van Giotto. In die lunette daarbo is 'n reliëf van die Madonna en Kind. Aan beide kante van hierdie fresko is fresko's van beroemde Romeine: aan die linkerkant Brutus, Gaius Mucius Scaevola en Camillus, en aan die regterkant Decius, Scipio en Cicero. Medaljes van Romeinse keisers vul die ruimte tussen die afdelings.

Na 'n omvattende restourasie het die (oorspronklike) standbeeld deur Donatello getiteld Judith en Holofernes in 1988 'n prominente plek in hierdie kamer gekry. 'n Deur in die oostelike muur lei na die Stanza della Guardaroba (Saal van Geografiese Kaarte). Hierdie deur word omring deur twee donker marmerpilare wat oorspronklik van 'n Romeinse tempel afkomstig is.

Die Saal van Geografiese Kaarte deur Guardaroba was 'n ambisieuse vertrek wat die toe-bekende wêreld van die 16de eeu moes verteenwoordig deur die uitstal van 'n groot versameling artefakte en muurskilderye van kartografie met betrekking tot wetenskaplike tydinstrumente en sterrekunde. Om verskillende redes is dit nie voltooi nie, maar die verhale van Giorgio Vasari, die ontwerper van die kamer, bevat 'n uiteensetting van die voorgestelde doel en visualisering van die ruimte. Die Guardaroba is in opdrag van Cosimo I de 'Medici, groothertog van Toskane, tydens die groot heropbouing van die binnekant van die Palazzo van stapel gestuur. Die konstruksie van die guardaroba het in 1563 begin.

Die idee agter die guardaroba is soortgelyk aan die van die laat-Middeleeuse studioli, wat 'n klein private spasie vir studiedoeleindes is, en wat kosbare versamelde artefakte bevat. Baie hofhoudings het soortgelyke ruimtes as die guardaroba, maar tog is die guardaroba van Palazzo della Signoria een van die vroegste voorbeelde wat kartografie in sy dekoratiewe elemente geïntegreer het.

Guardaroba word bes moontlik vertaal as 'n soort opbergruimte, of 'klerekas'. Die doel daarvan was om 'n versameling te huisves; 'n vroeë wunderkammer (Duits) of wonderkamer. Klaarblyklik het versamelings van artefakte en kosbare voorwerpe voor die Renaissance bestaan, maar dit was eers tydens die Renaissance dat daar konsekwent versamelings verskyn het wat bewaar en geïnterpreteer is, wat bekend staan as wunderkammen. Vasari se relaas van die program vir die guardaroba maak melding van Cosimo I se instruksies om ruimte te skep vir sommige van die kosbaarder artikels in die Medici versameling. Hy het Vasari ook opdrag gegee om die ruimte te ontwerp sodat dit geskik is vir besoekers; dit sou uiteindelik 'n semi-openbare galeryruimte word.

Die timmerman Dionigi di Matteo Nigetti (aktief in Florence van 1565-79) het die fyn vervaardigde en gekerfde okkerneut-kaste en plafonpanele gebou wat vandag nog in die kamer gevind kan word. Elkeen van die deure moes versier word met 'n bygewerkte kaart van 'n spesifieke streek. Vasari het die muurskilderye, genoem die Tabelle van Ptolemeus, (vir Claudius Ptolemaeus (AD g.127-d.145) ) noemenswaardige bydraes tot die geskiedenis en vooruitgang van kartografie genoem. Die verantwoordelikheid om die Tabelle van Ptolemeus te skilder is aan die befaamde kosmograaf Egnazio Danti toevertrou, wat later verantwoordelik was vir die kaarte in die Vatikaanse Galleria, Die Galery van Kaarte. Elke muurskildery, waarvan daar altesaam 57 sou wees, is direk in die kasdeure ingeverf; 53 van hierdie muurskilderye bly vandag oor. Die streke wat op die kaart uitgebeeld word sou ooreenstem met 'n versameling voorwerpe en artefakte in die kabinet. Die kartografiese muurskilderye was regoor die kasdeure in twee horisontale rye wat die twee halfronde voorstel gerangskik, en het die grootste deel van die omtrek van die kamer ingeneem, welke slegs by die deur en venster onderbreek is. 'n Uitleg van kaarte wat op hierdie manier uitgelê is het weldra bekend geword as 'n 'kaartsiklus'. Die guardaroba was een van die meer ongewone projekte wat deur Cosimo I aangevra is, en daarom het Vasari bondig geskryf oor die program en die vordering daarvan, soos vervat in sy Lewens van die uitmuntendste Italiaanse argitekte, skilders en beeldhouers, van Cimabue tot ons tyd.

Hoe seldsamer 'n item, hoe aantrekliker was dit vir die versamelaar en die versameling. Voorwerpe uit die Amerikas of Nuwe Wêreld was in hierdie tyd veral waardevol, omdat die Italianers nie toegelaat is om daarheen te reis sonder toestemming van Spanje of Portugal nie. In pleks daarvan het hulle hierdie gebied middellik en mildelik by wyse van voorwerpe verken. Die Medici het 'n beduidende versameling artefakte uit die Amerikas besit.

Vasari was van voorneme dat die wêreldse voorstelling in die guardaroba gesien moet word in verhouding tot die groter kosmos, voorgestel deur 'n hemelsfeer in die middel van die kamer en geverfde konstellasies op die plafon. Hy het ook wonderlike visioene gehad oor twee groot aardbolle, te wete 'n aardse en hemelse een, wat versteek sou wees agter 'n valse plafon wat op indrukwekkende wyse met 'n katrolstelsel in die kamer af laat sak sou kon word. Die kamer moes ook 'n eksemplaar van die klok uit 1484, wat deur Lorenzo della Volpaia vir Lorenzo de Medici gemaak is, vertoon. 'n Antonio Santucci (geb.? D.1613) sfeer wat nou by die Museo Galileo (Museum van die Geskiedenis van Wetenskap te Florence) gehuisves word, word ook in die guardaroba vertoon saam met 'n tweede, vroeëre sfeer wat nou verlore is. Dit is die verwantskappe tussen hierdie voorwerpe en kaarte en die konteks waarin hulle vertoon word wat beoogde simboliese gebare voortbring; die klok, in verhouding tot die kaarte, wat op hul beurt in verhouding tot die hemelse uitbeeldings staan, was 'n poging om 'n effek van inherente kennis oor alle ruimte en tyd te bewerkstellig, en in die geval van die guardaroba moes Cosimo I de Medici gesien word as die besitter van hierdie kennis, wat 'n kragtige narratief van sy mag moes genereer. 'n Digitale rekonstruksie van die kamer, soos deur Giorgio Vasari ontwerp en beskryf, kan hier gevind word. ^{[7] [8] [9] [10]}

Hierdie kamer was Machiavelli se kantoor toe hy sekretaris van die Republiek was. Sy polichroom borsbeeld in terracotta en sy portret is deur Santi di Tito; die twee items is waarskynlik op sy sterfmasker gebaseer. In die middel van die kamer, op die voetstuk, is die beroemde Gevlerkte Seun met 'n Dolfyn van Verrocchio, wat na die kamer gebring is vanaf die Eerste Binnehof.

Hierdie kamers is tussen die eerste en tweede verdieping geleë, en bevat Renaissance en Middeleeuse voorwerpe wat 'n erflating deur Charles Loeser, 'n Amerikaanse versamelaar en geleerde, is. Hierdie versameling is een van die mees waardevolle munisipale versamelings op grond van die artistieke en historiese waarde daarvan. Die kamers is in die ou paleis geleë en is in die middel van die 15de eeu deur Michelozzo opgeknap. Dit is die enigste deel van die paleis waar die oorspronklike plafonne uit die 14de en 15de eeue nog steeds heeltemal sigbaar is. Cosimo I se moeder Maria Salviati het in hierdie kamers gewoon nadat Cosimo die gesin van Palazzo Medici na die Palazzo Vecchio (op daardie stadium Palazzo Ducale) laat verhuis het.

Die eerste kamer bevat 'n Madonna con Bambino e san Giovannino van die skool van Lorenzo di Credi, 'n Madonna col Bambino in pleisterwerk wat deur die Florentynse skool in die 15de eeu geskilder is, 'n Madonna in Verering deur Christus met Sint Giovannino deur Jacopo del Sellaio, 'n Madonna en Kind wat toegeskryf word aan Die Meester van die Griggs-Kruisiging (15de eeu), en 'n Madonna Gekroon wat uit die 14de eeu dateer, deur die Toskaanse skool.

Bo die kliptrappe is 'n klein kamer wat vir 'n tyd as ateljee vir Cosimo I gedien het. Die venster kyk uit oor die Piazza della Signoria, die kamer is versier met voëls, diere, visse en plant elemente deur Bachiacca. Die eetkamer bevat een van die bekendste werke van die Loeser-versameling, Die Portret van Laura Battiferri (die vrou van Bartolomeo Ammannati) deur die beroemde Renaissance-skilder Bronzino (ongeveer 1555). Aangrensend tot laasgenoemde is 'n ander Manneristiese werk, Die Portret van Ludovico Martelli deur 'n aanhanger van Pontormo, wat moontlik Michele Tosini kan wees. Daar is ook 'n klein freskoskets, Slag van die Ridders vir Vasari se Nederlaag van die Pisane by die Toring van Sint Vincent deur 'n student, Giovan Francesco Naldini, wat vroeër op die balkon bokant die Salone dei Cinquecento vertoon is. By die kaggel staan twee Romeinse beelde.

In die hoekkamer is drie skilderye van Madonna en Kinders te sien. Die eerste Madonna en Kind is deur die Meester van die Heiliges Flora en Lucilla, en uit die 14de eeu. Die tweede Madonna en Kind is 'n latere Renaissance-werk van die Spaanse kunstenaar Alonso Berruguete wat uit 1514–1518 dateer, en die derde is die Madonna en Kind van die prominente kunstenaar uit Sienna, Pietro Lorenzetti. Hierdie kamer bevat ook die Aanbiddende Engel van Tino di Camaino uit omstreeks 1321, 'n Borsbeeld van Sint Antonino in geverfde gips uit die 15de eeu, en 'n borduurwerk wat deur Raffaellino del Garbo ontwerp is.

• Bartlett, Kenneth R. (1992). The Civilization of the Italian Renaissance. Toronto: D.C. Heath and Company. ISBN 0-669-20900-7 (sagteband).
• The monogram van Christus by die ingang: Gids van Florence kuns

Wikimedia Commons bevat media in verband met Palazzo Vecchio.

• Palazzo Vecchio - Musei civici fiorentini Geargiveer 8 Maart 2020 op Wayback Machine
• Association Mus.e - proposes guided tours and workshops for families
• Google Art Project
• Palazzo Vecchio floor plan