Tabak

Tabak verwys na die méér as 70 plantspesies in die genus Nicotiana van die familie Solanaceae (nagskadu's), sowel as produkte wat van gedroogde tabakblare vervaardig word, soos sigare en sigarette, snuif, pyptabak, pruimtabak en gegeurde shisha. 'n Verdere nut van tabak is in plant bio-ingenieurswese, en chemiese komponente van tabak word in sommige insekdoders en tradisionele medisyne gebruik.^[1]

Die belangrikste kommersiële spesie, N. tabacum, se oorsprong is blybaar in tropiese Amerika, soos meeste nicotiana plante. Dit word egter al so lank verbou deur die mens dat die wilde spesie nie meer bekend is nie. N. rustica, 'n spesie wat vinnig-brandende blare produseer, is oorspronklik in Virginië, VSA gekweek, maar word nou hoofsaaklik in Turkye, Indië en Rusland verbou.

Die verslawende alkaloïede nikotien word algemeen aanvaar as die mees karakteristieke bestanddeel van tabak, maar die skadelike effekte van tabakverbruik kan die gevolg wees van letterlik duisende verskillende komponente wat in die rook vrygestel word, insluitend polisikliese aromatiese koolwaterstowwe (soos bensopireen), formaldehied, kadmium, nikkel, arseen, tabak-spesifieke nitrosamiene (TSNA), fenole, en vele ander.^[2] Tabak bevat ook beta-karbolien alkaloïede wat monoamienoksidase-remmers insluit.^[3]

Die metode van tabakverbouing is soortgelyk aan dié van ander landbougewasse. Saadjies word in laaie of beddings gesaai om aanvalle deur insekte te voorkom, en later uitgeplant in die landerye.

Tabak is 'n eenjarige gewas, wat gewoonlik meganies of per hand geoes word. Ná dit geoes is, word dit geberg om te kuur, deur dit óf op te hang, saam te bondel óf in groot stapels te pak met buisventilasie om die hitte kans te gee om te ontsnap uit die hoop. Kuur verleen tyd aan die stadige oksidasieproses en afbraak van karotenoïede. Dit het die gevolg dat die landbouproduk die eienskappe aanneem van tabak wat 'n "sagte" rookervaring verskaf.

Vervolgens word die tabak verpak in baie verskillende vorme vir verbruik, soos rook, pruim, snuif, ensovoorts. Meeste tabakprodukte word verantwoordelik gehou vir longkanker en ander siektes geassosieer met rookinaseming.

Die tabakplant, en onder meer ook die aartappel en tamatie, behoort tot die familie Solanaceae. Talle plante uit die familie is ryk aan alkaloïede, en tabakblare bevat byvoorbeeld nikotien, nikotianien en ander alkaloïede.

Die meeste verteenwoordigers van die tabakgenus (Nicotiana) is afkomstig van Suid en Sentraal-Amerika, waarvandaan dit na Noord-Amerika, Australië en eilande in die Stille Oseaan versprei het. Reeds voor die koms van Columbus het die Indiane fyngevryfde blare tydens seremoniële byeenkomste gerook en selfs medisinale waarde daaraan geheg. Aanvanklik was laasgenoemde dan ook die rede vir die bekendstelling van tabak in Europa.

Eers later is dit vir die genot daarvan gebruik. In die 16e eeu het die Spanjaarde tabakplantasies op Haïti aangeplant en daarna het Noord-Amerika, Brasilië, Suid-Europa en Suidoos-Asië gevolg. In Suidoos-Asië was tabak waarskynlik reeds voor die koms van die Europeërs bekend, en in Europa is pyprook die oudste vorm van die tabakgebruik. Sigare het teen die einde van die 18e eeu gewild geraak. terwyl sigarette ʼn produk van die 19e eeu is.

Hoewel tabak oorspronklik ʼn tropiese plant is, word dit ook in koeler streke gekweek. Verskillende variëteite word na gelang van die klimaat en grondsoort in die produksielande gekweek. Afgesien van Nicotiana tabacum word Nicotiana rusticum ook op klein skaal in die Sowjetunie en Indië verbou. Nicotiana tabacum is ʼn eenjarige gewas waarvan die volwasse plant tot 3 m hoog word. Gedurende die groeiseisoen het die tabakplant baie water nodig, maar voordat die plant ryp word, is 'n droë periode wenslik.

Die samestelling van die grond. wat die geur en smaak beïnvloed, is baie belangrik - grond vir tabakverbouing moet baie kalium en min chloor bevat. Plantdigtheid wissel na gelang van die variëteit en gewenste blaartipe, van 10 000 tot 20 000 plante per hektaar. Wanneer die plante te dig opmekaar is, is die blare kleiner en dunner omdat die plante in mekaar se skadu staan. Sulke blare is baie sag en buigsaam en vir die dekblare van sigare geskik.

Die blare is ryp wanneer dit geel word en omkrul en maklik breek wanneer dit tussen die vingers gevou word. Sodra die meeste blare ryp geword het, word dit geoes. Die blare word na gelang van die droogmetode op 'n bepaalde manier gebind. Indien die blare in 'n oond gedroog word, word hulle in bondels saamgebind en oor dwarsstokke in droogskure opgehang.

Tabak word vir sigarette, sigare en kerftabak gebruik en elke produk vereis bepaalde behandeling. Sigarettabak word vinnig in oonde of in die son drooggemaak om ʼn ligte kleur te verseker. Nadat die gedroogde blare in bale gepers is, ondergaan dit 'n verouderingsproses van ongeveer 2 jaar, waardeur die gehalte verbeter word. Sigaartabak word op natuurlike wyse of bokant 'n vuur drooggemaak.

Hierdie vaalbruin blare ondergaan 'n fermentasieproses by 'n temperatuur van sowat 65 °C wat tot 6 maande kan duur. Kerftabak kan volgens enige van genoemde metodes of deur lugdroging drooggemaak word. Veroudering en fermentering het biochemiese verandering, wat noodsaaklik vir ʼn goeie geur en smaak is, tot gevolg. Na die droogmaakproses word die blare volgens die kleur, lengte, dikte en soepelheid gesorteer.

Vir die vervaardiging van sigarette word die dik steel uit die tabakblaar gesny, behalwe by tabak uit die Balkan en Turkye. Die mengsel word volgens herkoms en die droogproses saamgestel en gekies. Die tabak word effens vogtig gemaak om die kerfproses te vergemaklik; die tabak word in strokies van ongeveer 0,6 mm gesny.

Nadat die tabak weer eens gedroog is, word dit losgemaak en gesif en na ʼn masjien vervoer waar sigarette vervaardig word. In hierdie masjien word die gekerfde tabak in 'n papierband gedraai, waarna die sigarette in vereiste lengtes gesny word.

Na fermentasie word die blare vir sigaartabak volgens gehalte, lengte en dikte, kleur en soepelheid gesorteer. 'n Sigaar bestaan in der waarheid uit 3 dele: die binneste gedeelte, 'n blaar wat om die binneste gedeelte kom en laastens die dekblaar. Die binneste gedeelte is 'n mengsel van klein stukkies tabak, naamlik Sumatra-, Java-, Havanna-, Brasiliaanse en Kameroentabak, en die Noord-Amerikaanse kiemblaar. Die rolletjie word in 'n vorm gedruk terwyl die dekblaar spiraalvormig omgedraai en by die mondstuk vasgeplak word.

Kerftabak word deur masjiene grof of fyn gekerf. Daar bestaan 3 soorte kerftabak, naamlik pyptabak, shag en pruimtabak. Pyp- tabak is 'n mengsel van natuurlik gedroogde Burley-, Maryland-, Paraguay- en soms Javatabak. 'n Mengsel waarby oondgedroogde Virginiese tabak gevoeg word, is ook vir pyprook geskik.

Flake-tabak word uitsluitlik van Virginiese tabak vervaardig en bestaan uit klein blokkies of vlokkies wat eers deur die roker losgevryf moet word voordat hy sy pyp kan stop. Shag bestaan uit sigarettabak wat met ander tabaksoorte vermeng word. Pruimtabak word deesdae redelik selde gebruik. Hierdie tabak word gekou en is van Amerikaanse oorsprong.

Tabakboerdery in Suid-Afrika het met die koms van Jan van Riebeeck begin en is, namate die beskawing uitgebrei het, na die res van die land uitgedra. Selfs voor die koms van Van Riebeeck het die Khoi al tabak gebruik en dit was ook ʼn gesogte ruilmiddel. Aanvanklik het die boere die produk self verwerk, maar in 1882 is die eerste tabakfabriek op Oudtshoorn in bedryf gestel.

Teen 1904 was daar 'n uitgebreide tabakboerdery in Suid-Afrika en die tabakkoöperasie te Rustenburg is in 1909 gestig. Die meeste tabak word in Transvaal verbou. Teen 1876 was 40 000 hektaar grond met tabak beplant, wat 'n jaarlikse oes van sowat 40 miljoen kg gelewer het.

Tabakboerdery, wat in die tagtigerjare 2,2 % van die totale landbouproduksie in Suid-Afrika vorm, was 'n lonende bedryf.

In Suid-Afrika word tabak net deur koöperasies verkoop en die land is gevolglik in streke ingedeel, elk met sy eie koöperasie. In die VSA, Kanada, Australië en Malawi word tabak in openbare verkooplokale per baal of latte opgeveil. Die sigaretnywerheid is baie internasionaal georiënteer, terwyl die van die sigaar en kerftabak meer plaaslik gerig is.

Belangrike produsente van sigare is Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, die VSA, Kuba en die Kanariese Eilande. Belasting op tabakprodukte het reeds in die 17e eeu ontstaan en is in baie lande 'n noodsaaklike deel van die staatsinkomste. Belasting op sigarette is oor die algemeen baie hoog, die op kerftabak effens laer, terwyl belasting op sigare baie matig is omdat die kosprys relatief hoog is.

• 
  Tabakblare droog in die son te Pomak-nedersetting in Xanthi, Griekeland.
• 
  Tabak plant en blat van die Deli landerye in Sumatra, 1905

• Wêreldspektrum, 1982, ISBN 09080409680, volume 27, bl.66 - 69