Willemien Brümmer

Willemien Brümmer (1974–) is ’n bekroonde Afrikaanse skrywer en joernalis. Sy was in 2004 en 2005 Media24 se skrywende joernalis van die jaar en in 2005 debuutwenner van die Woordfees se Nasionale Afrikaanse Kortverhaal-kompetisie met haar kortverhaal Papagena. ’n Kortverhaalbundel, Die dag toe ek my hare losgemaak het, het in 2008 uit haar pen verskyn. Sy is ’n agterkleinkind van die skrywer C.J. Langenhoven.^[1]

Willemien Brümmer is op 14 September 1974 in Claremont in Kaapstad gebore. Sy is die enigste dogter en jongste van vier kinders van Guillaume Cornelis Langenhoven Brümmer, ’n professor in Wiskunde, en Laetitia Conradie (suster van die klassikus P.J. Conradie), wat opleiding doen vir ’n nie-regeringsorganisasie. Haar broers is Johan Nikolaas Langenhoven, Stephanus Conrad en Cornelis Jacob Langenhoven. Haar ouers is in 1963 in Amsterdam getroud, terwyl haar vader daar besig was om te studeer. Die beroemde skrywer C.J. Langenhoven is haar oupagrootjie, want sy enigste dogter Engela was getroud met die tandarts Niko Brümmer van Beaufort-Wes, later burgemeester van hierdie dorp ná wie die Laerskool Niko Brümmer genoem is. Willemien se pa was hul enigste kind. Sy word groot in die suidelike voorstede van Kaapstad en ondergaan haar laerskoolopleiding aan die Laerskool Groote Schuur in Rondebosch, waarna sy in 1992 matrikuleer aan die Hoërskool Groote Schuur^[2] in die aanliggende voorstad Nuweland. As jong kind bly die gesin met tussenposes oorsee en so is haar eerste skooljaar in Dundas naby Hamilton in Kanada, terwyl sy haar st. 7-jaar deurbring aan 'n Katolieke skool in Toledo in Ohio in die Verenigde State van Amerika. Op hoërskool begin sy om deel te neem aan drama.

Ná skool studeer sy verder aan die Universiteit Stellenbosch, waar sy ’n B.A. Drama-graad behaal en daarna ook honneursgrade in drama sowel as joernalistiek. Sy sluit in 1999 as joernalis by Die Burger aan, waar sy agtereenvolgens algemene verslaggewer, mediese verslaggewer en skrywer van die weeklikse rubrieke Oop kaarte en Van alle kante is. Vanaf 2006 werk sy vir agt maande ook by Insig, maar wanneer hierdie tydskrif vroeg in 2007 sluit word sy ’n joernalis van By, wat Saterdae saam met Die Burger, Beeld en Volksblad verskyn.^[3] Sy verwerf die beurs vir Skeppende Skryfwerk van die Universiteit van Kaapstad en begin dan in 2003 met haar studies vir haar M.A.-graad in Kreatiewe Skryfwerk onder leiding van Etienne van Heerden.^[4] In 2006 verwerf sy hierdie graad met lof met ’n bundel kortverhale wat later in verwerkte vorm gepubliseer word as Die dag toe ek my hare losgemaak het. Vanaf 2011 is sy as die Rykie van Reenen-genoot ’n lektor in joernalistiek aan die Universiteit van Stellenbosch. Sy is op 6 Desember 2014 met Pierre Barkhuizen getroud. Hulle het een kind, 'n seun, Matthias.

As joernalis wen sy in 2002 ’n Mondi-toekenning in die kategorie vir beste artikel vir ’n storie oor vigswesies en in dieselfde jaar ’n Nasionale Geestesgesondheid-toekenning vir koerantjoernalistiek vir haar artikels oor Alzheimer se siekte en posttraumatiese stres. In 2004 en 2005 word sy aangewys as Media24 se skrywende joernalis van die jaar en in 2006 vereer hulle haar weer vir haar uitstekende verslaggewing. In 2009 word sy aangewys as een van Die Burger se redaksionele presteerders vir haar skeppende skryfwerk. By verskeie geleenthede word sy aangewys as Vodacom Joernalis van die Jaar in die Wes-Kaap vir haar koerantartikels. In 2002 kry sy die toekenning vir haar artikel oor die vigswesies, in 2007 vir die singende ouma Grietjie van Garies en in 2008 vir haar artikel oor skolegeweld op die Kaapse Vlakte. In 2010 is sy ’n finalis vir ’n ATKVeertjie-toekenning in die kategorie diepte-artikel / ondersoekende joernalistiek. Sy wen in 2012 die ATKV-toekenning in die kategorie vir beste persoonlikheidsprofiel met haar Die vrou wat al lankal leef en ook die ATKV-toekenning in die kategorie vir kunstejoernalistiek vir Jans en sy technicolour-droomjas, wat beide in By verskyn het.

Sy is in 2005 die debuutwenner van die Woordfees se kortverhaalkompetisie met haar kortverhaal Papagena.^[5]

In 2009 is Die dag toe ek my hare losgemaak het^[6] op die kortlys vir die toekenning van die Jan Rabie-prys vir innoverende skryfwerk. In hierdie kortverhaalbundel vertel sy losstaande kort stories oor die hoofkarakter Mia Ragel Albertyn wat groot word,^[7] eers op haar familieplaas buite Ladismith en later in Kaapstad. Die verhale hou verband met mekaar, sodat die kortverhale ook as ’n bildungsroman beskou kan word, wat ’n beeld gee van een mens se stryd tot volwassenheid. Desnieteenstaande is elke kortverhaal afgerond en kan dit apart gelees word as ’n losstaande entiteit, met sy eie intrige en boodskap. Benewens die karakters word die verhale verder gebind deur deurlopende temas, soos Mia se stryd met ’n erflas van alkoholisme en depressie; die breekbaarheidsmotief met talle verwysings na glas, kristal en porselein; en kos en die voorbereiding daarvan wat die emosionele belewenisse van karakters weerspieël. Mia worstel veral met die komplekse verhoudings binne die familie, met haar ma en met haar pa, en soos sy ouer word, met mans. Die verhale beeld haar vrese uit, haar seksuele ontwaking en haar pogings tot ’n sinvolle, gelukkige verhouding met iemand. Onderliggend in die verhale is die helende krag wat “storie” en verbeelding in Mia en haar pa se lewe speel, wat eindelik ook haar redding uit depressie is. Toe Toorvoet stil geword het uit hierdie bundel word opgeneem in Die Afrikaanse kortverhaalboek. Haar kortverhaal Ragel is gedoop word in die Herfs 2008 uitgawe van Boeke-Insig gepubliseer. Sy skryf ook gedigte wat op die webwerf PoësieNet gepubliseer is.^[8]

In 2012 wen sy die Klein Karoo Nasionale Kunstefees en die Dagbreek-trust se kompetisie vir teksontwikkeling van ’n drama met haar konsep vir Aandlied.^[9] Schalk Schoombie en Marthinus Basson help haar dan met die ontwikkeling van die drama, wat as Braai in 2014 by die KKNK debuteer. In hierdie drama koes die oud-polisieman Speedy Saayman op ’n plaas in die hartland van Suid-Afrika steeds vir die terroriste en is hy steeds behep met sy geweer. Langs die braai met die rum en Coke wat begin saampraat, loop die emosies oor en word kinders die sondes van hul vaders toegereken. So spreek die verlede deurentyd saam in die hede en in die onderlinge gesinsverhoudinge, met ’n tragedie die uiteinde. Die terugflitse na die verlede word besonder behendig hanteer.

• Brand, Gerrit. Greeff wen met kortverhaal. Die Burger, 10 Februarie 2005
• Stehle, Rudolf .Vrae geopper oor teksprys. Beeld, 13 Mei 2013
• Swanepoel, Martie. Stories in haar bloed. Plus, 9 Augustus 2008

• Scheepers, Riana Die Burger: http://152.111.1.87/argief/berigte/dieburger/2008/07/10/SK/16/willemien.html
• Swanepoel, Martie Beeld: http://152.111.1.88/argief/berigte/beeld/2008/08/10/KA/12/boekmens.html Geargiveer 19 November 2010 op Wayback Machine